MTL - Doomsday Commander - Chapter 387 overwhelming

99 is one, and nine refinements are returned to Xian.

A young town boy, stepping on Xiuxian Road, is not a family, no gold fingers, with his own determination and wisdom, the nine major cultivation system, the nine realms step by step to the peak, and finally ninety-nine one, the achievement of true immortal.

- Description from Uukanshu translation

Sa gitna ng kabundukang binabalot ng misteryo, lumaki si Esmeralda, isang dalagang manunugis na may kakaibang lakas at talas ng pakiramdam, sa kalinga ni Ismael— isang albularyong umampon sa kanya dalawang dekada na ang nakalilipas. Ngunit sa kabila nito, nakatago ang isang katotohanang unti-unting mabubunyag— ang lihim ng kanyang pinagmulan na bumabagtas sa hangganan ng tao at mundo ng kakaibang elemento.Sa pagbabalik nila sa baryo ng kanyang lolo, harapin ni Esmeralda, hindi lamang ang sigalot sa pagitan ng kinalakhang pamilya, kun 'di pati na rin ang mga lihim ng kanyang pagkatao. Sa gitna ng pamilyar na tanawin ng baryo, magtatagpo ang landas nila ng mga taong magiging parte ng buhay niya— mayroong magiging gabay sa kaniyang pagtuklas at may iilan namang magdudulot ng kapahamakan at kalituhan sa kaniyang paghahanap ng kasagutan.Sino ba talaga siya? At ano ang pinagmulan niya?Ngunit sa bawat hakbang niya patungo sa pagtuklas ng katotohanan, lalong lalalim ang ugnayan niya sa mga anino ng mga nilalang na walang ibang nais kun 'di ang kaniyang pagkawasak. Sa bawat mutyang mahahawakan ni Esmeralda, sisigaw ang nakaraan— at sa bawat sigaw nito, unti-unting mabubuo ang kwento ng isang salinlahing nababalot ng hiwaga na siyang uukit at huhubog sa kaniyang pagkatao.

In this life, I will live for you.

The night before we obtained our marriage certificate, I asked him, “When did you start to develop feelings for me?”

He answered, “I don’t remember.”

“But, why me?”

“Why not you?”

“I’m very petty, and I get jealous very easily.”

“So am I.”

“I’m afraid I’m not worthy of you.”

“So am I.”

“I haven’t really dated, so I don’t know what love is.”

“I don’t know either.”

He held my hand gently, “But I know this. When I think about spending the rest of my life with you, I feel that my future is filled with hope.”

At 16, we used the same class desk, with less than 10cm between our arms. My peripheral vision was full of him.

At 26, I woke up in the morning, and saw the sunlight softly shining on his face. I thought, this is how I want to grow old – gradually, together, with him.

I guess this must be love.